participio perfetto
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo dīlacerātus dīlacerātă dīlacerātum
genitivo dīlacerātī dīlacerātae dīlacerātī
dativo dīlacerātō dīlacerātae dīlacerātō
accusativo dīlacerātŭm dīlacerātăm dīlacerātum
vocativo dīlacerātĕ dīlacerātă dīlacerātum
ablativo dīlacerātō dīlacerātā dīlacerātō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo dīlacerātī dīlacerātae dīlacerātă
genitivo dīlacerātōrum dīlacerātārum dīlacerātōrum
dativo dīlacerātīs dīlacerātīs dīlacerātīs
accusativo dīlacerātōs dīlacerātās dīlacerātă
vocativo dīlacerātī dīlacerātae dīlacerātă
ablativo dīlacerātīs dīlacerātīs dīlacerātīs

dilaceratus

  1. participio perfetto di dīlacerō
dī | lă | cĕ | rā | tŭs
  • (pronuncia classica) IPA: /diː.la.keˈraː.tus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /di.la.t͡ʃeˈra.tus/

dal verbo dīlacerō

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)