evinctorum

  1. genitivo maschile plurale del participio perfetto (ēvinctus) di ēvinciō
  2. genitivo neutro plurale del participio perfetto (ēvinctus) di ēvinciō
ē | vĭnc | tō | rŭm
  • (pronuncia classica) IPA: /eː.winkˈtoː.rum/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /e.vinkˈto.rum/

vedi ēvinctus, ēvinciō