praejacte

  1. vocativo maschile singolare del participio perfetto (praejactus) di praejiciō/praejaciō
prae | jăc | tĕ
  • (pronuncia classica) IPA: /prae̯jˈjak.te/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /prɛjˈjak.te/

vedi praejactus, praejiciō