participio perfetto
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo suscitātus suscitātă suscitātum
genitivo suscitātī suscitātae suscitātī
dativo suscitātō suscitātae suscitātō
accusativo suscitātŭm suscitātăm suscitātum
vocativo suscitātĕ suscitātă suscitātum
ablativo suscitātō suscitātā suscitātō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo suscitātī suscitātae suscitātă
genitivo suscitātōrum suscitātārum suscitātōrum
dativo suscitātīs suscitātīs suscitātīs
accusativo suscitātōs suscitātās suscitātă
vocativo suscitātī suscitātae suscitātă
ablativo suscitātīs suscitātīs suscitātīs

suscitatus

  1. participio perfetto di suscitō
  • (pronuncia classica) IPA: /sus.ki.taː.tus/

dal verbo suscitō

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)