participio presente
aggettivo di II classe
singolare
masc./fem. neutro
nominativo dēcerpēns dēcerpēns
genitivo dēcerpēntis dēcerpēntis
dativo dēcerpēntī dēcerpēntī
accusativo dēcerpēntem dēcerpēns
vocativo dēcerpēns dēcerpēns
ablativo dēcerpēnte,
dēcerpēntī1
dēcerpēnte,
dēcerpēntī1
plurale
masc./fem. neutro
nominativo dēcerpēntes dēcerpēntĭa
genitivo dēcerpēntĭum dēcerpēntĭum
dativo dēcerpēntĭbus dēcerpēntĭbus
accusativo dēcerpēntes dēcerpēntĭa
vocativo dēcerpēntes dēcerpēntĭa
ablativo dēcerpēntĭbus dēcerpēntĭbus
1solo quando usato come aggettivo

decerpens

  1. participio presente di dēcerpō
dē | cĕr | pēns
  • (pronuncia classica) IPA: /deːˈker.peːns/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /deˈt͡ʃer.pens/

dal verbo dēcerpō

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)