defletus

Latino

participio perfetto
aggettivo di I classe

singolare
	maschile	femminile	neutro
nominativo	dēflētus	dēflētă	dēflētum
genitivo	dēflētī	dēflētae	dēflētī
dativo	dēflētō	dēflētae	dēflētō
accusativo	dēflētŭm	dēflētăm	dēflētum
vocativo	dēflētĕ	dēflētă	dēflētum
ablativo	dēflētō	dēflētā	dēflētō
plurale
	maschile	femminile	neutro
nominativo	dēflētī	dēflētae	dēflētă
genitivo	dēflētōrum	dēflētārum	dēflētōrum
dativo	dēflētīs	dēflētīs	dēflētīs
accusativo	dēflētōs	dēflētās	dēflētă
vocativo	dēflētī	dēflētae	dēflētă
ablativo	dēflētīs	dēflētīs	dēflētīs

Voce verbale

defletus

1. participio perfetto di dēflĕo

Sillabazione

dē | flē | tŭs

Pronuncia

• (pronuncia classica) IPA: /deːˈfleː.tus/
• (pronuncia ecclesiastica) IPA: /deˈfle.tus/

Etimologia / Derivazione

dal verbo dēflĕo

Uso / Precisazioni

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)

Note / Riferimenti

• Enrico Olivetti, Dizionario Latino Olivetti edizione on line su www.dizionario-latino.com, Olivetti Media Communication
• Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary, lemma defletus (edizione online sul portale del Progetto Perseus)